فوتبال ترایب- در حال نزدیک شدن به اعلام فهرست نهایی تیم ها برای جام جهانی 2018 هستیم؛ مقطعی که هواداران بر سر اینکه کدام بازیکنان بلیت سفر به روسیه را به دست می آورند یا اینکه کدام بازیکنان تابستان را در کنار ساحل سپری خواهند کرد، بحث می کنند.
برای تیم ملی اسپانیا، بحث اصلی بر سر مهاجمان است اما به نظر می رسد خولن لوپتگی تصمیمش را گرفته باشد. فارغ از اینکه از حالا تا دو ماه دیگر چه اتفاق رخ می دهد، به نظر می رسد سه مهاجم لا روخا برای جام جهانی پیش رو یاگو آسپاس، دیگو کاستا و رودریگو مورنو باشند.
این سه مهاجم کاملا از نظر سبک بازی با هم فرق دارند اما آنها یک نقطه مشترک دارند و آن این است که در فصل 08-2007 برای سلتاویگو بازی کردند. پس یک دهه به عقب برمی گردیم تا ببینیم این باشگاه گالیسیایی چطور مهاجمانی را پرورش داد که اسپانیا قصد دارد به کمک آنها دومین قهرمانی اش در جام جهانی را به دست بیاورد.
این سه مهاجم در آن فصل برای سه تیم مختلف سلتا بازی می کردند و همین مسئله، حضور آنها در فهرست اسپانیا برای جام جهانی را هیجان انگیز می کند. یاگو آسپاس که از دو تای دیگر بزرگتر است، در آن زمان 20 سال داشت و برای تیم دوم سلتا بازی می کرد. دیگو کاستای 18 ساله اما عضو تیم اول سلتاویگو بود. رودریگوی 16 ساله هم برای تیم جوانان سلتا بازی می کرد. هرچند هر کدام مسیر متفاوتی را برای رسیدن به باشگاه سلتاویگو طی کرده بودند و در آن فصل به خصوص هم برای تیم های مختلف باشگاه بازی می کردند اما چیزی که مشخص است، این است که آن فصل، یکی از مهمترین فصول دوران حرفه ای آنهاست که شاید حتی در رسیدن آنها به جام جهانی 2018 هم موثر بوده باشد.
برای کاستا، حضور در سلتاویگو اولین تجربه بازی در فوتبال اسپانیا بود. او که در برزیل متولد شده بود، از سال 2006 و بازی پیوستن به اسپورتینگ براگا، حضور در فوتبال اروپا را تجربه کرد اما سلتاویگو جایی بود که او اولین بازی اش را انجام داد. باشگاه اتلتیکو مادرید او را در ژانویه 2007 خریده بود و سپس تا پایان فصل 07-2006، به براگا قرض داده بود. باشگاه مادریدی سپس برای فصل بعد او را به سلتاویگو که در آن زمان در دسته دوم اسپانیا بازی می کرد، قرض داد.
او وقتی به سلتاویگو پیوست، تنها 18 سال داشت اما از نظر شخصیتی به اندازه کافی باتجربه بود. او در 14 سالگی سفری به مرز برزیل و پاراگوئه داشت و اجناس ارزان تقلبی خرید تا با فروختن آنها در شهر زادگاهش، به سود برسد. شاید این مسئله خیلی ارتباطی به فوتبال نداشته باشد اما شاید توضیح بدهد که چرا همیشه می تواند از خودش مراقبت کند. توانایی فوتبالی او سرانجام توسط ژرژ مندس کشف شد و راهش را به سوی پرتغال و در نهایت اسپانیا باز کرد.
در تابستان 2007، اتلتیکو مادرید با در اختیار داشتن مهاجمانی مانند دیگو فورلان، سرخیو آگوئرو، خوسه آنتونیو ریس، لوئیس گارسیا و سیمائو سابروسا، جایی برای یک مهاجم دیگر نداشت. بنابراین کاستا به ویگو فرستاده شد تا پیشرفت کند. او در فصلی پرتب و تاب که سلتا چهار مربی مختلف داشت، 6 گل زد.
البته فصل برای او بی نقص نبود و او سه بار اخارج شد اما کم کم یاد گرفت که چطور خودش را کنترل کند و رفتارش را با قواعد لالیگا تطبیق بدهد. فران گیلن، نویسنده کتاب “دیگو کاستا: هنر جنگ” در مورد او گفته:” زمانی که او جوان بود، یاد گرفت که چگونه از خودش دفاع و عصبانتیش مقابل حریفان و داوران را کنترل کند. او در طول دورانی که در باشگاه های دیگر به طور قرضی بازی کرد، بسیار پخته شد. او وقتی به اسپانیا آمد، یک بچه بود اما به لطف قدرت ذهنی اش، توانست راهش را در اتلتیکو مادرید پیدا کند.”
یاگو آسپاس آن فصل در تیم بی سلتا، ثبات بیشتری داشت. الخاندرو منندز تقریبا در همه بازی های فصل هدایت این تیم را برعهده داشت و تنها آخرین بازی فصل تیم دوم سلتا را از دست داد زیرا در 5 بازی آخر لالیگای 2، روی نیمکت تیم اول سلتا نشست.
هرچند آسپاس در 21 حضور در ترکیب اصلی سلتا، تنها 4 گل زد اما عملکرد کلی او بهتر و بهتر شد و همین باعث شد تا منندز به او اعتماد کند و در آخرین بازی فصل تیم اول باشگاه به او بازی داد؛ دقیقا در دیداری که دیگو کاستا محروم بود. به این ترتیب، این دو مهاجم هرگز در کنار هم بازی نکردند، هر دو آنها در آن فصل اولین بازی شان را در سطح اول فوتبال اسپانیا انجام دادند و هر دو هم برای سلتاویگو؛ باشگاهی که آسپاس، بعد از یک تجربه کوتاه و ناموفق در لیورپول، در حال حاضر هم برای آن بازی می کند.
رودریگو مورنو هرگز برای تیم اول سلتا بازی نکرد اما در فصل 08-2007، پیشرفت زیادی به عنوان یک بازیکن داشت. مانند کاستا، او هم در برزیل به دنیا آمد و باز هم مانند کاستا، مورنو نیز برای برآورده کردن رویاهای فوتبالی اش به اسپانیا رفت.
فوتبال در خون رودریگو بود. پدرش آدالبرتو ماچادو در دهه 1980 به عنوان مدافع کناری برای فلامینگو بازی می کرد. آدالبرتو در طول دوران حرفه ای اش دوستی نزدیکی به مازینیو، پدر تیاگو و رافینیا آلکانتارا داشت و رودریگو با برادران آلکانتارا با هم بزرگ شدند. رودریگو و تیاگو در ریو دو ژانیرو هم مدرسه ای بودند و بعد از اینکه مازینیو که خود سه فصل در سلتاویگو بازی کرد، یک مدرسه فوتبال در ویگو افتتاح کرد، رودریگو و تیاگو در این مدرسه در کنار هم مشغول به بازی شدند؛ مدرسه ای که آدالبرتو یکی از مدیرانش بود.
رودریگو و تیاگو که در سطح نونهالان برای تیم اورکا بازی می کردند، در مسابقات همه تیم ها از جمله تیم های متمول تر سلتا را به راحتی از پیش رو برمی داشتند. با توجه به اینکه پدر رودریگو به عنوان بازیکن یاب برای سلتا کار می کرد، عجیب نبود که او خیلی زود به تیم های بزرگتر راه پیدا کرد.
مهاجم فعلی والنسیا خیلی سریع پیشرفت کرد و در فصل های 08-2007 و 09-2008 واقعا در سطح فوق العاده ای بازی کرد و کمک کرد تا تیم جوانان سلتا به فینال جام کامپوئونس که مهمترین رقابت های جوانان در اسپانیاست، راه پیدا کرد؛ هرچند در دیدار نهایی 2-0 مغلوب بارسلونا شدند. البته زمانی که بازی بدون گل در جریان بود، داور گل سالم سلتا را نپذیرفت و جریان بازی را تغییر داد.
هرچند رودریگو مورنو آن جام را نبرد اما به لطف مربی جوان و پرانرژی اش، گیرمو فرناندو رومو، دستاوردهای بزرگتری داشت. او حتی به آکادمی رئال مادرید راه پیدا کرد و با انتقالی 300 هزار یورو راهی پایتخت شد. او پیش از اینکه اولین بازی اش در لالیگا را برای والنسیا انجام بدهد، برای بنفیکا و بولتون هم بازی کرد.
او به اندازه ای پیشرفت کرد که حالا آماده است تا در کنار دیگر مهاجمانی که در فصل 08-2007 برای سلتا بازی کردند، در جام جهانی به میدان برود. نکته جالب اینکه این سه هرگز در یک دیدار در کنار هم بازی نکرده اند و تنها دیگو کاستا و آسپاس در پیروزی 4-1 سال گذشته اسپانیا مقابل اسرائیل، 7 دقیقه کنار هم بازی کردند. دوران حرفه ای این سه بازیکن مانند سه خط موازی است که تنها یک بار و آن یک دهه قبل در ویگو به هم نزدیک شد.
